piękne. Dopiero później dowiedziała się, że stary książę, któremu lekarze polecili późne lata życia spędzić na południu Francji, zapragnął mieć w ogrodzie rośliny z całego świata. Były tam więc himalajskie azalie, lilie z Karaibów, orchidee z Półwyspu Malajskiego i oczywiście mnóstwo kwiatów z rodzimej Anglii, które, szczególnie róże, bratki i aubrecje, stały się jakby zbyt wybujałe w ciepłym, subtropikalnym klimacie. Ponieważ ogrody były położone na zboczu wzgórza, z łatwością wkomponowano w nie wodospady, spływające kaskadami do basenów z liliami wodnymi i złotymi rybkami, a potem jeszcze niżej, do okolonych paprociami i innymi roślinami wodnych ogrodów tchnących dziwnym, jedynym w swoim rodzaju pięknem. Rosły tam ciemne cyprysy, wyniosłe niczym strażnicy strzegący przejścia. Wśród nich tu i ówdzie wyłaniały się marmurowe posągi jarzące się biało na ciemnym tle drzew i przywołujące wspomnienie starożytnej Grecji. Oczarowana Tempera poruszała się po ogrodzie jak zahipnotyzowana. Od czasu do czasu mijała ogrodników pracowicie pielących chwasty lub przesadzających kwiaty. Widząc Temperę, mruczeli: „Bonjour, M'mselle”, a ona odpowiadała im w ich języku. Dość daleko od zamku znalazła ogródek kwiatowy. Pod kamiennym murem, porośniętym powojnikiem, ciągnął się 56 zielony pas krzewów i kwiatów. Ich barwy i zapachy przyciągały motyle i pszczoły. Wszystko to tworzyło scenerię tak cudowną, że kiedy Tempera przysiadła na marmurowej ławeczce, wydało jej się, iż znalazła się w świecie, który tylko jej ojciec potrafiłby do końca zrozumieć. A gdy jej wzrok padł na kwiaty rosnące tuż przed nią, od razu wiedziała, że właśnie te musi namalować, tak ją urzekły lilie w pełni rozkwitu i rosnące tuż obok różowe róże, pełne i dorodne jak lady Rothley. Wśród nich przycupnęły też delikatne małe kwiatki o główkach w kształcie dzwonków, których nazwy nie znała, a które zachwyciły ją bajeczną lekkością. Tempera otworzyła pudełko z farbami i wyjęła pędzle. Przydałaby się sztaluga, lecz ponieważ jej nie miała, oparła płótno na kolanie i zabrała się do malowania. Zaczęła od lilii, potem szybkimi ruchami domalowała róże i kilka innych kwiatów. Pamiętała też, by zwyczajem mistrzów malujących kwiaty dodać motyle, pszczoły lub gdzieniegdzie kroplę rosy lśniącą na aksamitnym płatku. Malowanie pochłonęło ją bez reszty. Uwielbiała to. Pragnęła przelać na płótno choć część piękna, które podziwiała. Skupiona na powstającym obrazie, zapomniała o całym świecie, nawet o upływającym czasie. Ławeczka, na której siedziała, stała w cieniu, Tempera zdjęła kapelusz, a że dzień był bardzo ciepły, rozluźniła też ciasną pod szyją, skromną sukienkę, by czuć się swobodniej