– Nie, nic takiego – westchnęła przygnębiona. – Tylko te kolczyki. A poza tym lalki lub coś do włosów... Książki... I kwiaty, które kupował na lotnisku. Nic szczególnego. Widać było, że nie kłamie. – Musicie mi uwierzyć – dodała. – Nawet w jego mieszkaniu nie było nic charakterystycznego. Same standardowe meble i sprzęty. Rozumiecie, o co mi chodzi, prawda? Kate spojrzała na Luke’a. – Myślisz o tym, co ja? – Mieszkanie Powersa? – Kiedy skinęła głową, spojrzał na Juliannę. – Wciąż masz klucz do tego mieszkania? Niechętnie potwierdziła. – Sama nie wiem, po co go zachowałam. Przecież nigdy tam nie wrócę. – Nigdy nie mów ’’nigdy’’ – rzekł dziarsko Luke i zatarł ręce. – Powers na pewno nie spodziewa się, że przejdziemy do ataku. Nareszcie wiemy, od czego zacząć. Julianna wyglądała na przerażoną, Kate też nie miała zbyt pewnej miny. – Jesteś pewny, że CIA się nim zajmie? – Mój kontakt tak uważa – odrzekł. – Musimy tylko dostarczyć im odpowiednichdowodów, że zdradził firmę i stał się renegatem. – Spojrzał na Kate i Juliannę. – No i musimy go sprowokować. – Dobrze – mruknęła Kate i spojrzała na Juliannę. – I co ty na to? Dziewczyna wahała się przez parę sekund. – Mówiłam już, że jadę z wami. – Świetnie. – Luke spojrzał na zegarek. Dochodziła druga. – A więc musimy jechać do Waszyngtonu. I to jak najszybciej. ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄ- TY SIÓDMY Kate wreszcie się położyła, ale nie mogła zasnąć. Odpoczywała tylko, wsłuchując się w lekki oddech Emmy, albo modliła się o ocalenie lub też wyobraz˙ała sobie najgorsze, co mogło się zdarzyć. Najlepsze były te minuty, kiedy nie myślała o przyszłości. Nie potrafiła się jednak tak do końca wyłączyć i strach co chwilę łapał ją za gardło. Jej lęki zawsze wiązały się z małą. Wyobrażała ją sobie martwą lub konającą. Albo też myślała, jak Emma płacze ze strachu, a ona nie może jej pocieszyć. Gdyby do tego doszło, Kate prosiłaby Powersa, żeby zastrzelił ją zamiast córki. Ktoś zastukał lekko do jej pokoju. Kate rzuciła jeszcze okiem na Emmę, a potem podeszła do drzwi. – Tak? – To ja – usłyszała głos Luke’a. – Mogę wejść? Otworzyła drzwi i położyła palec na ustach. Luke skinął głową na znak, że rozumie, i wszedł do środka. – Chciałem się tylko upewnić, że... wszystko w porządku. – Jak najbardziej – potwierdziła, spoglądając kolejny raz w stronę Emmy. – Strasznie się boję, ale to nic nowego. – Będzie dobrze – zapewnił ją półgłosem. – Obiecuję, że zrobię wszystko, żeby was chronić. Zajrzała mu w oczy, myśląc o obietnicach i przysięgach Richarda. A